آن روزها را من و تو از یاد برده‏ایم.چیزی از آن روزهای سبز  پرشکوه در حافظه‏ی مادیمان به جا نمانده است.روزهای سبزی که همه‏مان همسایه‏ی خدا بودیم.توی کوچه پسکوچه‏های نقره‏ای آسمان می‏دویدیم و نسیم معطر بهشتی گیسوانمان رانوازش می‏داد.روزهایی که نرم و سبک پر می‏زدیم و به دور از بندهای اسارت خاک و فارغ از رنج‏های زمینی،هفت آسمان را زیر پا می‏گذاشتیم.اما یک روز به ما گفتند که مسافریم.کوله بارمان را بستند و راهی سفرمان کردند،و کاسه‏ی آب معرفتی بدرقه‏ی راهمان...ما گریه کردیم و اشک ریختیم .گفتیم که می‏ترسیم.گفتیم که تنها می‏شویم.گفتیم که آن گردونه‏ی خاکی پر از رنج و بدی‏ها را دوست نداریم.اما گفتند که ناگزیریم.فرمان صادر شده‏بود و در مرام ما سر‏پیچی از فرمان راهی نداشت...بایستی می‏رفتیم.بایستی مسافر راه می‏شدیم.با وحشت و دردی عظیم به سیاره‏ی ناشناخته و دوری چشم دوخته بودیم که باید اسیر هیاهو و قیل و قالش می‏شدیم...با این حال چشم به رحمت خدا دوخته بودیم.می‏دانستم که مهربانی اش فراتر از این است که ما را دست خالی و بی زاد و توشه رهسپار کند و او مثل همیشه مهربانی کرد و مشتی مهر و محبت و عشق برای روز مبادا توی کوله بارمان گذاشت...نوری پر فروغ در دل ما شعله کشید و نیرویی عظیم سراپایمان را در بر گرفت.
و کسی آرام زیر گوش جانمان زمزمه کرد:((این حبِ حسین است))

****

وقتی می‏آمدیم خداوند مهر عزیزترین‏های عالم را در کوله بار سفرمان گذاشت تا اینجا،این پایین،در دل این همه سیاهی و شلوغی و ازدحام،وقتی دلمان گرفت،وقتی عرصه های زندگی بر ما تنگ شد و وقتی نامردی‏ها و نامرادی‏ها دلمان را شکست،به عشق او پناه بیاوریم و با نام و یادش جانی دوباره بگیریم...دوستی حسین (ع)سرمایه‏ی گرانبهایی است که خداوند از ازل،در دل همه‏مان کاشته است...

همسفر!هر وقت دلت گرفت،هر وقت عالم و آدم با تو بیگانه شدند،هر وقت زمین و زمان بر تو تنگ گرفت،هر وقت بی‏قرار خانه و کاشانه‏ات شدی،سری به کوله پشتی‏ات بزن و ببین که تنها نیستی!وقتی قرن‏هاست که تمام ذرات هستی به نبض تپنده‏ی عشق حسین (ع)زنده و باقی هستند،چرا ما زایر کوی مهربانی‏اش نباشیم؟