‏‏شب آخر بود...شام غریبان...دلم حسابی گرفته‏بود فکرم حسابی مشغول شده‏بود.فکر می‏کردم:
ده روز گذشت...به همین زودی ده روز گذشت...هیئت ها بساطشون رو دارن کم کم جمع می‏کنند...مجالس حسینی در حسینیه‏ها تموم شد...دیگه از توی خیابون صدای زنجیر‏زنی نمی‏یاد...دیگه هر جا می‏ری صدای روضه به گوش نمی‏رسه...دیگه و دیگه و دیگه...
همون روز بود که سید انجوی یه حرفی زدن که دلم آروم گرفت...گفتند:((کی الان دلش گرفته؟کیه که از تموم شدن این ایام ناراحته؟کیه که...اون کسی که الان که محرمه داره خودش رو می‏کشه اما دیگه فکر و ذکر امام حسین رو از ذهن و دلش می کنه بیرون تا محرم سال دیگه...ما که دلمون نمی‏گیره.نه؟ما که همیشه آقا تو یادمونه؟))
خیلی چیزا یاد گرفتم از این حرفشون و مهم‏ترینش این بود که:اگر هیئت ها بساط سینه زنی و روضه رو تعطیل کردن،توی حسینیه‏ی دلت باید همیشه سینه زنی و روضه برا حسین باشه...
مگر نه که می‏گن:کل یوم عاشورا...