همه خانواده دور میز شام جمع شده بودند که پدراین دعا را خواند:خدایا برای غذاهای خوشمزه ای که برایمان فرستاده ای از تو سپاس گذاریم ان ها نعمت های تو هستند که به سوی ما می ایند.پس توفیق نصیب ما کن تا از انرژی آن ها در راه خدمت به تو مقدسات  فقرا بی سرپرستان استفاده کنیم متبرک باد نام تو.آنگاه همه خانواده با هم گفتند:آمین اما هنگامیزکه غذا روی میز چیده شد پدر غر غر های همیشگی خود را شروع کرد:چقدر ای غذا داغ است چقدر سوپ بی مزه است.چقدر برنج خشک وکم روغن است.ناگهان کوچکترین دختر خانواده که پنجمین فرزند محسوب می شد پرسید:بابا آیا این درست است که می گوییم خدا هر چه را انجام می دهیم می بیند و هر چه می گوییم می شنود؟پدر با لحنی جدی پاسخ داد:بله البته فرزندم!دخترک گفت پس آیا خدا دعا قبل از شام شما را شنیده است؟پدر دوباره پاسخ داد:بله البته!دختر کوچک گفت:پس او باید غر غر های شما را هم شنیده باشد؟پدر با لحنی مردد گفت:بله باید این طور باشد.این بار دخترک با لحنی معصومانه پرسید:پس پدر به من بگو خدا کدام یک راباور می کند؟...اما پدر پاسخ نداشت تا به دختر کوچک خود بدهدو به تناقض گفتار و رفتار خود پی برد.

                            آیا به راستی گفتار و کر دار ما با دعا ها یمان هماهنگ است؟